Lincoln

Περί τίνος πρόκειται;
Το Λίκνολν, όπως φανερώνει ο τίτλος του, πραγματεύεται την επίδραση του 16ου προέδρου των Η.Π.Α. στον τρόπο με τον οποίο ολόκληρος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δουλεία. Η διήγηση αρχίζει από την επανεκλογή του στη θέση του επικεφαλής του Λευκού Οίκου και την προσπάθεια απελευθέρωσης των νέγρων κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, μέχρι τη δολοφονία του τον Απρίλιο του 1865. Μια βιογραφία που δημιουργεί το πορτραίτο ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους που έζησαν ποτέ στην Αμερική και τον συστήνει στο κοινό του υπόλοιπου κόσμου που ελάχιστα γνωρίζει για το πρόσωπό του.

Ποια είναι η δική μου κριτική;
Η άποψή μου για την ταινία αυτή καθεαυτή είναι πως είναι αχρείαστα μακροσκελής, με διαλόγους που κουράζουν μετά την επανάληψη πολλών άχρηστων, αλλά και ακαταλαβίστικων για το ευρύ, εξωαμερικάνικο κοινό. Γεγονός, όμως, που αντισταθμίζεται από τις εκπληκτικές ερμηνείες όλων των βασικών χαρακτήρων, από τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις μέχρι τον Τόμυ Λι Τζόουνς και τη Σάλυ Φηλντ. Εκεί που θέλω πραγματικά να σταθώ, είναι η ερμηνεία του πρώτου. Καταφέρνει να δώσει ένα χρώμα, έναν γήινο χαρακτήρα που αφαιρεί από το Λίνκολν το δικαίωμα να κατοικεί στη σφαίρα του φανταστικού ή έστω της ιστορίας, αλλά σου τον συστήνει και σε αναγκάζει να νιώσεις ότι νιώθει και να δικαιολογήσεις κάθε άποψή του σαν να ήταν δική σου. 2 thumbs up και πρόσω ολοταχώς για τα βραβεία της Ακαδημίας με το Λίνκολν μπροστάρη.

Κανένα τελικό σχόλιο;
Δε συνηθίζω να συναρπάζομαι από ιστορικές ταινίες, ειδικά εκείνες που αναφέρονται στον πόλεμο ως μέσο κυριαρχίας, αλλά αν ζούσα και γω τότε, μάλλον Yay θα ψήφιζα στην ψηφοφορία για την κατάργηση της δουλείας.