Movie review score
Περί τίνος πρόκειται;
Ο Πατ έχει διπολική διαταραχή. Μανιοκαταθλιπτικός δηλαδή. Και τι καλύτερο από το να ξεσπάσει, στέλνοντας τον εραστή της γυναίκας του στο νοσοκομείο; Κάτι τέτοιο τον οδηγεί κατευθείαν σε μία ψυχιατρική κλινική, τρόφιμος της οποίας παραμένει για 8 μήνες. Όταν η μητέρα του αποφασίζει να τον βγάλει, αυτός προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να ξαναβρεθεί με την γυναίκα του, η οποία του έχει θέσει περιοριστικούς όρους. Στην πορεία, όμως, γνωρίζει την Τίφανυ, μία σεξομανή νεαρή χήρα που του κάνει τη ζωή πατίνι. Αρκούν οι κοινές τους εμπειρίες να τον κάνουν να ξεχάσει τη γυναίκα του, ή μήπως θα αλληλοχρησιμοποιηθούν για να εκπληρώσει καθένας τις επιθυμίες του;
Ποια είναι η δική μου κριτική;
Η feelgood ταινία των φετινών Oscars. Προτεινόμενη για πρώτους και δεύτερους ανδρικούς και γυναικείους, μας θυμίζει γιατί αγαπάμε τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και μας υπενθυμίζει ότι η Τζένιφερ Λώρενς είναι, ίσως, η πιο ταλαντούχα ανερχόμενη νέα ηθοποιός. Μεγάλη έκπληξη αποτελεί ο Μπράντλευ Κούπερ, που δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ειλικρινείς ερμηνείες. Κρίμα που τα φετινά βραβεία Oscar έχουν μία από τις πιο δύσκολες κατηγορίες πρώτου ανδρικού, και αναμένεται μεγάλο κονταροχτύπημα. (Μάλλον ο Ντάνιελ Ντέυ Λιούις θα το πάρει, αλλά δεν είδα ακόμα το Λίνκολν). Μου άρεσε ο τρόπος που μπλέκει το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, τον χορό, τα ψυχοφάρμακα και τον Χέμινγουέι σε έναν ανεμοστρόβιλο από χαστούκια, φιλιά, βρισιές και ενδοσκοπήσεις. Ευρηματική και έξυπνη, μου άφησε μία γλυκιά γεύση στο στόμα που χαρακτηρίζει τις περισσότερες Happy End ταινίες του Hollywood. Το μόνο που με χάλασε ήταν λίγο η διάρκεια. 2 ώρες που θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν σε μιάμιση. Όπως και να 'χει ήταν μία υπενθύμιση πως η τρέλα του καθενός είναι αυτό που τον κάνει διαφορετικό.
Κανένα τελευταίο σχόλιο;
Θέλω να διαβάσω το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, γιατί κάπου είδα πως είναι αρκετά αστείο και ψυχαναλυτικό συνάμα. Ναι ρε, "συνάμα", ξέρω και τέτοιες λεξούλες!
